Թե ես պատերազմ գնացող մարդիկ եմ տեսել, բանակը հողի վրա արյուն է տեսել. կուրսանտ Նահապետյան

Ավագ Նահապետյանը պարտադիր զինվորական ծառայությունն ավարտելուց հետո որոշել է սպա դառնալ, ինչպես ինքն է նշում` այս մասնագիտության ընտրության միակ պատճառը ռազմական գործը շատ սիրելն է:

Կուրսանտ Ավագ Նահապետյան

Կուրսանտ Ավագ Նահապետյանը սովորում է ՀՀ ՊՆ Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտի 4-րդ կուրսում:

— Դուք պարտադիր զինվորական ծառայությունից հետո որոշեցիք շարունակել բանակային կյանքով ապրել: Ի՞նչը ստիպեց Ձեզ:

Փոքր ժամանակ, որ համազգեստը տեսնում ես, միշտ էլ զինվոր դառնալու ձգտում լինում է։ Այն մթնոլորտը, որտեղ ես եմ մեծացել (տնեցիներից չորսն՝ ազատամարտիկ են ” Հեղ) այլ կերպ չէր էլ կարող լինել։ Հնարավորություն ունեցել եմ չգնալ ծառայության, բայց որոշել եմ պարտքս կատարել։

— Ծառայության բարդությունը ո՞րն է։

Կարելի է ասել` դժվարություններ չեն եղել։

— Ի՞նչ է տալու բանակը Ձեզ կամ արդեն ի՞նչ է հասցրել տալ։

Ավելի հասուն մտածելակերպ, կյանքին սթափ նայելու հնարավորություն: Հիմք ընդունելով  իմ օրացույցային 6 տարվա ծառայությունը՝  իմ տարեկիցներից ավելի հասուն եմ մտածում:

— Իսկ Դուք ի՞նչ եք պարտավորվում տալ բանակին։

Ասում են՝ եթե մի բան վերցնում ես, պիտի կրկնակին տաս։ Կարճ ու կոնկրետ՝ կյանքս։

— Բայց ասում են, որ լավ զինվորը նա չէ, որ գնում է մեռնելու համար, այլ նա, ով գնում է կռվելու և հաղթելու։

Մի բան լավ հիշեք՝ իմացյալ մահն անմահություն է։

— Դուք և բանակը 22 տարեկան եք, Ձեր տարեկից այդ կառույցը մեր սահմաններն է պահպանում։ Պարտավորեցնո՞ղ չէ Ձեզ համար:

Եթե իմ տարեկիցն է, ապա այն կյանքը, որ ես եմ տեսել, դրանից առավել ինքն է տեսել։ Թե ես տեսել եմ պատերազմ գնացող մարդիկ, ինքը տեսել է հողի վրա արյուն, այն մարդկանց մարմինները, որոնք հետ չեն եկել։

— Որպես ապագա զինվորական ի՞նչ կուզենայիք փոխել բանակում։

Բազմաթիվ բաներ կան, որ կարելի է փոխել։ Մենք մի փոքրիկ մասնիկն ենք այս ամենի ու չենք կարող շատ բան անել:

— Բայց այդ փոքրիկ մասնիկներն են չէ՞ պահում այդ համակարգը, եթե չլինեն, շատ բան կփշրվի։

Միշտ էլ կգտնվի մեկը, ով կպահի այդ համակարգը։ Ասում են՝ միշտ կյանքում պետք է ինչ-որ մեկից կախված լինես։

— Կարծիք կա, որ մեր տարածաշրջանում պատերազմն անխուսափելի է։ Ի՞նչ եք կարծում, այդպե՞ս է:

Եթե պատերազմ վերսկսվեց, ապա 50/50 է հավանականությունը, որ մենք կհաղթենք։ Արցախյան պատերազմի ժամանակ մեր ջոկատները կռվում էին կանոնավոր բանակի դեմ:

— Ապագայում Ձեզ ինչպե՞ս եք տեսնում։

Նպատակս այն է, որ կարողանամ ծառայել այնպիսի միջավայրում, որ դժվար լինի, եթե սկզբում դժվար է, ապա հետո հեշտ է լինում։ Շատ ժամանակ սպաներ կան, որ ընտանիք էլ չեն ունենում։ Շատ աղջիկներ ասում են, որ եթե սպան դիրքապահ է, ապա նրանից պետք է հեռու մնալ։

— Դուք Ձեր ապագան տեսնում եք ընտանիքով, թե՞ առանց ընտանիքի։

Ապագան ցույց կտա։ Եթե ժամանակ լինի… ընտանիք կազմելու:

— Առաջինն ի՞նչ խորհուրդ կտաք մեր մյուս զինծառայողներին:

Ամենաշատը շուտ հարմարվեն տվյալ մթնոլորտին, դա իր համար ամենակարևոր ձեռքբերումը կլինի:

— Ի՞նչ եք կարծում, կկարողանա՞ք լավ սպա դառնալ, ունե՞ք սպային հատուկ հատկանիշներ:

Ձեզ թվում է` մենք սպա ենք դառնում, երբ ուսերին երկու աստղ է ավելանում, սխալվում եք: Այդպես չէ։ Սպան պետք է կարողանա զորքին տիրապետել։ Իսկ մինչև ինքդ այդ գործի մեջ չլինես, չես կարող հաստատ ոչիչ ասել։

Հարցազրույցը` Հասմիկ Մելիքսեթյանի

Լուսանկարը` Սոսե Մուրադյանի

Հատուկ շնորհակալություն ՀՀ ՊՆ Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտի հրամանատարությանը` շարքի պատրաստմանն աջակցելու համար: