Ադրբեջանցի ծնողները պնդում են, որ իրենց որդիները հայերի վրեժխնդրության զոհ են

2011թ. փետրվարի 20-ին ադրբեջանական մարտական հենակետերից մեկում չբացահայտված հանգամանքներում յոթ զինծառայող է զոհվել։ Այդ միջադեպից ընդամենը 3 օր անց ավտովթարում զոհվել էր նաև միջադեպի միակ վկան՝ շարքային Ռամին Ջաբրաիլովը, ում տանում էին հարցաքննելու Ղազախի շրջանի դատախազություն։ Ընդհանրապես ադրբեջանական իսկ կողմի տվյալներով հայկական կողմի գործողությունների արդյունքում փետրվարի 18–21 ժամանակահատվածում զոհվել են եւս 3 ադրբեջանցի զինծառայող։ Ներկայացնում ենք musavat.com ադրբեջանական ընդդիմադիր կայքից մի նյութ, որում ադրբեջանցի 7 զոհված զինվորների ծնողները պնդում են, որ իրենց որդիներին սպանել են հայ դիվերսանտները՝ որպես վրեժ…

Յոթ զինվորների սպանության հետ կապված շոկային զարգացում

Զինվորների ծնողները ճնշում են գործադրում դատարանի վրա; պարզվել է, որ զինվորները սպանվել են հայկական հետախուզության կողմից

2011թ. փետրվարի 20-ին ՊՆ Գյոյգյոլի N համարի զորամասում խորհրդավոր պայմաններում մեր 7 զինվորների սպանության գործը այժմ քննվում է Գյանջայի քաղաքային դատարանում: Գործի շրջանակներում մեղադրյալ 9 սպաներ կանգնել են դատարանի առաջ: Մեր խմբագրություն դիմած սպանված զինվորների ծնողները ասում են, որ դատական գործի քննություննից գոհ չեն: Բացի դրանից նրանք ասում են, որ ձերբակալված սպաները անմեղ են: Ծնողները հայտնում են, որ բոլոր սպաները իրականում ճշմարտությունը հասարակությունից թաքցնելու համար են օգտագործվում:

Սպանված յոթ զինվորներից մեկի՝ Ահմեդ Հուսեյնովի հայրը՝ Ահմեդլի Հուսեյնովն ասում է, որ դատավոր Էլիզամին Աբդուլաևի գլխավորած դատարանում տեղի ունեցածը պատշաճ չի քննվում. «Մենք ապրում ենք Աղջաբադի Հինդառխ գյուղում: Փետրվարի 20-ին տղայիս սպանությունից հետո նրա դիակը դրոշի մեջ փաթաթած բերեցին գյուղ: Թեև մենք համաձայն չէինք, բայց նրանք մեր կամքին հակառակ էին ուզում [դիակը] թաղել գյուղի գերեզմանոցում: Գերեզմանոց գնացինք ու ես ասացի դիակը բերողներին, որ եթե չտեսնեմ որդուս դիակը,չեմ թողնելու, որ թաղեն, իսկ եթե թաղեն, թո՛ղ թաղեն իմ վրա: Ստիպված դագաղը բացեցին: Տեսա, որ դագաղում եղածը իմ որդին՝ Ահմեդը չէ: Սխալ էին բերել: [Դա] Նուրլան Սուանվերդիևի դիակն էր: Նրան սպանել էին սրտից 1 կրակոցով: Դրանից հետո բերեցին որդուս դին: Դատական բժշկական փորձագետը իր եզրակացությունում գրել էր, որ որդիս մահացել էր նրան դիպած հրաձիգի 7.62 տրամաչափի փամփուշտից: Սակայն դա այդպես չէ: Տղայիս դիակի վրա դանակի հետք կա: Սեփական աչքովս եմ տեսել դանակի հետքը: Այս դեպքը արել է հայկական հետախուզությունը: Մենք այդպես ենք կարծում: Դատարանում փաստացի «կեղտոտում են» յոթ զինվորների՝ մեր զավակների արյունը: Այնտեղ թաքցնում են, թե ինչ պայմաններում են մահացել մեր զավակները: Կեղծ իննը սպա են ձերբակալել, գործն էլ քննվում է կաշառքի նման մեթոդներով: Մենք չենք բողոքում այդ սպաների դեմ: Մեր զավակներին հայկական հետախուզությունն է սպանել: Մենք այս դեպքը կապում ենք սրանից առաջ տեղի ունեցածների հետ: Մենք գրել ենք նախագահին, պաշտպանության նախարարին, Ազգային ժողով(Միլլի մեջլիս): Սակայն պատասխանող չկա»:

[Մահացած] Զինվորներից Զաքիր Գուլիևի հայրը Էթիբար Գուլիևն էլ պնդում է, որ տեղի ունեցածի հետ կապված ճշմարտությունը թաքցվում է. «Իրականում ամեն բան այսպես է եղել: Փետրվարի 18-ին այն պահակակետի մոտակայքում, որտեղ ծառայում էին մեր զավակները, երկու կասկածելի անձ են տեսնում: Երեխաներն էլ պահակակետում շուն էին պահում: Այդ օրը, այսինքն փետրվարի 20-ին, շները հաչում են: Պահակակետում եղած զինվորներից երեքը գնում են շների հաչոցի ուղղությամբ: Մեր տեղեկության համաձայն, այնտեղ հայ հետախույզներ են եղել: Վերջիններս հայկական դեսանտի հարձակումը նախապատրաստելու համար էին այնտեղ: Այդ երեք զինվորները գնում են, և այնտեղ հետախույզները նրանց դանակահարում են: Հայերը սա նախապատրաստել էին որպես Մուբարիզի պատասխան: Տեսնելով, որ [զինվորները] չեն վերադառնում, ևս երկու հոգի են գնում նրանց հետևից: Երկուսն էլ կրակի են բռնվում հետախույզների հետ ու սպանվում: Պահակակետում մնացած Ջավիդը և իմ որդի Զաքիրն էլ են կռվում հայերի հետ: Նրանց խփում են դիպուկահարով: Մեր զավակները իրենց արյան գնով հայկական դեսանտի հարձակմանն դեմն առել են:

Է. Գուլևն ասում է, որ հետո այս գործը կոծկվել է. «Գործի հետ կապված նյութերում կա դեպքի վայրի ուսումնասիրության արձանագրությունը: Երբ ես ծանոթացա դրա հետ և նայեցի նկարները, տեսա, որ երեխաների դիակները սպանության տեղից տարվել էին ուրիշ տեղ: Մեզ տեղեկացրել էին, թե որտեղ են սպանվել մեր երեխաները: Սակայն գործում տեղ գտած նկարներից երևում է, որ դեպքի վայրը փոխվել է: Իսկ իրականում այդ դիակները պետք է մնային դեպքի վայրում և հենց այդ վիճակում պետք նկարվեին ու կցվեին գործին: Տղայիս դիպուկահարն է խփել: Նրա և դիպուկահարի միջև մոտավորապես 15-55 մ է եղել: Փորձագետը գրում է, որ տղայիս՝ Զաքիրին կրակել են կրծքից ցած, մոտիկ տարածությունից: Մոտիկ տարածությունից հրազենից խոցված մարդկանց մարմնի վրա մնում են ինքնաձիգի փողից դուրս եկող գազերից արյոցի հետքեր: Իսկ տղայիս մարմնի վրա այրվածքի հետք չկա: Ասում են, թե մենք այդ հետքերը բամբակով մաքրել ենք: Արյվածքի հետքը բամբակով [սրբելով] անցնո՞ւմ է: Քննիչ Ջաֆարոֆը գործը ճիշտ չի քննում»:

Զինվորի հայրը գլխավոր դատախազին ու պաշտպանության նախարարին մեղադրեց հասարակությանը մոլորեցնելու մեջ. «Ես դատի եմ տալու նաև Զաքիր Գարալովին ու Սաֆար Աբիևին: Նրանք եթերից ժողովրդին սխալ տեղեկություններ են տալիս դեպքի առնչությամբ: Նրանք խեղաթյուրում են դեպքի կատարման ժամանակը: Զաքիր Գարալովն ասում է, որ յոթ զինվորից վեցը իբր թե քնել են պահակակետում: Իբր յոթերորդ զինվորն էլ եկել ու նրանց վրա կրակ է բացել: Իրականում դեպքից երկու օր առաջ պահակակետերին հրաման է տրվել ուժեղացված ռեժիմով ծառայություն իրականացնել։ Թերևս մեր հետախուզությունում որևէ տեղեկություն կար, որ այդպիսի հրաման է արձակվել»:

Է. Գուլիևը ասում է. «Բողոքել եմ նաև նախագահի խորհրդական Վահիդ Ալևին, բայց պատասխան չտվեց: Սրանք ճշմարտությունը թաքցնելու համար մեր զավակներին են զրպարտում: Պահակակետի (որտեղ մեր տղաներին էին) վրա հարձակումը հայերի պատասխանն էր մեզ: Սակայն սրանք գործի մեջ գրում են, թե իբր երեխաները մեկը մյուսին հանդեպ սեռական բռնություն է կատարել և այդ պատճառով էլ իրար կրակել են: Իրականում ճշմարտությունն այլ է: Մենք սպասում ենք, որ մեր զավակներին շահիդի կոչում տան, քանի որ նրանք իրենց կյանքի գնով խափանել են հայկական հետախուզության ծրագրերը: Այդտեղ սպանված Նուռլան Սուանվերդիևի հոր՝ Ռադվելի սիրտը կանգնել է ու նա մահացել է»:

Զինվորի հայրն ասում է, որ երբ գործը քննվում էր դատարանում, դեպքի վայրը հարթեցվել է բուլդոզերներով. «Մենք ուզում ենք, որ գործը նորից վերադարձվի նախնական փուլ: Մենք՝ զնիվորների ծնողներս, այս հարցով միջնորդություն խնդրեցինք: Չընդունեցին: Մեր և ոչ մի միջնորդություն չի ընդունվում: Մենք մերժեցինք դա, չգնացինք դատարան: Մեզ ոստիկանության միջոցով ճնշում էին, սկսեցին շանտաժի ենթարկել:

Քննիչն ասում է, որ ինքն անում է այն, ինչ իրեն ասել են: Մեզ հնարավորություն չտվեցին ծանոթանալ դատարանի արձանագրություններին: Չթողեցին, որ մեր նկատառումները մտնեն արձանագրությունների մեջ, հնարավորություն չստեղծեցին ունենալ փաստաթղթերի պատճենները: Դատարան գնալ-գալու համար ծնողներին տրանսպորտ տրամադրելու փոխարեն փակում էին մեր բերանը, որ դատարանում չխոսեինք ու ճշմարտությւոնը չհանեինք ջրի երես: Մենք դատավոր Էլիզման Աբդուլաևին խնդրեցինք, որ փետրվարի յոթին և քսանիննին նիստ չնշանակի: Այդ օրերին ծնողներից երկուսի սգո արարողությունն էր: Դատավորը նիստերը նշանակեց հենց ճիշտ այդ օրերին: Դատարանը ջանում է ծածկել հանցագործությունը:
Զորամասի հրամանատար Աբիլ Աբիլովն դատարանում նշեց, որ դեպքից չորս օր առաջ (16 փետրվար, 2011թ.) եղել է պահակակետում և զինվորների հետ թեյ խմել: Վերջիններիս դրությունը լավ էր: Միայն տաքանալու համար «սոլյարկա» էին վառել ու վրաներից ծխի հոտ էր գալիս: Դրա համար նա սպաներին հրաման է տվել պայմաններ ստեղծել, որ զինվորը հաճախ լվանան իրենց զգեստները: Նրա ասելուց պարզ է դառնում, որ դեպքի օրը Չինգիզ Սեֆիևը նրան զանգահարել է և ասել, որ ամբողջ ճակատի երկայնքով լարված իրավիճակ և որ հատկապես իրենց տարածքում դիվերսիա է սպասվում: Դեպքը տեղի ունենալուց հետո գնացել տեսել է, որ զինվորներից մեկի դին գետի ափին է:

… Է. Գուլիև գործով Մուսազադե Քամրան անունով մի զինվորի վկայությունների մասով ասել է. «Նրան [Մուսազադե Քամրանին] որպես սուտ վկա են միացրել գործին: Նա հունվարի 17-ին դատարանում իր խոսքում ասել է, որ երեխաները ներսում են քնել: Դեպքն էլ ներսում է տեղի ունեցել: Շատ լավ, եթե այդպես է, ապա որտեղի՞ց են խրամատում/փոսում արյան հետքերը, այնտեղի թմբի վրայի պարկուճները: Այս հարցերին պատասխան չեն կարող տալ: Եթե երեխաները սպանվել են խրամատում, ինչպե՞ս է գետափին հայտնվել: Մեր նման հարցերը չեն ներառվում արձանագրությունների մեջ»:

Թարգմանեց Վարուժան Գեղամյանը։

Սկզբնաղբյուր.
http://www.musavat.com/new/Ölkə/119446-7_ƏSGƏRİN_ÖLÜMÜ_İLƏ_BAĞLI_ŞOK_GƏLİŞMƏ